Carla Vannieuwenhuyze woont al haar hele leven in het centrum van Ieper

Het loopt tegen de middag. Francis Devick werkt in zijn atelier met engelengeduld aan hedendaagse en oude horloges, vaak erfstukken met grote emotionele waarde. Elke nieuwe klant kondigt zich aan met een druk op de bel. “Ik hou enorm van het contact met de klanten”, zegt Carla Vannieuwenhuyze die al sinds haar huwelijk met Francis in 1989 achter de toonbank staat. De zaak in de Stationsstraat werd in de jaren 1950 opgericht door de vader van Francis. “Wij zijn zes op zeven dagen open en hebben nog nooit tegen onze goesting gewerkt. In onze stiel als juwelier moet je een zekere creativiteit en vakkennis combineren met hulpvaardigheid, zaken die ons allebei wel liggen. Nee, aan ons pensioen denken we nog lang niet.”

Prachtige panden

Carla groeide op in het centrum van Ieper. Ook als volwassene bleef ze binnen de Vesten wonen. “Alles wat we nodig hebben, van de gewone winkel tot de boetiek, ligt op wandelafstand. Gemakkelijk toch? Ik woon hier ontzettend graag. Ieper is een gemoedelijke stad waar het nooit te druk wordt en die toch bruist van het leven. Er hangt ook veel geschiedenis in deze straten. Ieper was in de middeleeuwen een welvarende stad dankzij de lakenhandel. Na de Eerste Wereldoorlog werd het centrum in enkele jaren steen voor steen heropgebouwd. Wie in Ieper komt shoppen, moet ook eens boven de etalages kijken. Veel gevels zijn met oog voor detail tot in de puntjes afgewerkt. Je ziet ook vaak kapelletjes in de muren. Ons centrum staat vol prachtige panden, maar we zien ze amper omdat we te strak voor ons uit staren.”

Vredesstad Ieper

Middagpauze. De deur gaat op slot. Carla trekt haar wandelschoenen aan en neemt ons mee naar de Vesten, de groene stadsomwalling van Ieper met dank aan de 17e -eeuwse Franse ingenieur Vauban. “Rondom Ieper kan je heel mooie natuurwandelingen maken. Over de middag of ’s avonds maken Francis en ik liefst een ommetje op de Vesten. Je ziet er de stad van bovenaf en buitenuit.” De wandeling brengt ons langs de verschillende stadspoorten. “Wij zijn vaak gastgezin voor de artiesten die deelnemen aan het straattheaterfestival De Gevleugelde Stad. We nemen hen dan telkens mee naar de Last Post aan de Menenpoort. Toen ik nog een kind was, stond daar geen kat. Sinds Ieper zich als Vredesstad profileert, is die interesse enorm toegenomen. Sommige dagen staan de toeschouwers er ’s avonds om 20 uur rijen dik.”

Een kleine Snoezepoes

We stappen langs het water. Een drietal eenden speelt tikkertje. “De dansgroep Snoezepoezen is mijn kindje. Ik ben er voorzitster en samen met mijn zus Vera leer ik onze leden de choreografieën aan.” Die leden zijn meisjes en vrouwen van tussen 10 en 40 jaar. “Jongens mogen ook lid worden, hoor!” De dansgroep bestaat al sinds 1962 en mag zich ondertussen het predikaat Koninklijk aanmeten. De voornaamste bestaansreden van de Snoezepoezen is het optreden in de driejaarlijkse Kattenstoet in Ieper.

“We gaan ook graag nieuwe uitdagingen aan, zo verzorgen we veel optredens doorheen het jaar. Elke vrijdagavond wordt er gerepeteerd. We brengen een vorm van straatballet.” Carla is gepokt en gemazeld in het klassiek ballet. “Al sinds mijn zesde volg ik lessen. Later werd ik zelf lesgeefster, onder andere bij de Ieperse Turnkring en de dansschool van Langemark-Poelkapelle.” Vreemd genoeg is ze nooit zelf een Snoezepoes geweest. “Ik was te klein. Ik haalde de vereiste minimumlengte van 1m65 niet. Gelukkig is dat een regel die we ondertussen hebben afgeschaft.”

Ze spreekt vol warmte over de Snoezepoezen en toont foto’s van voorbije optredens. Terloops voegt ze er aan toe ook actief te zijn bij Basket SKT Ieper waar haar man Francis in het bestuur zit. “Waarom wij zo geëngageerd zijn? We zijn allebei sociale beestjes. Het is met de paplepel ingegoten. We komen uit een warm nest en hadden ouders die graag gezien waren in Ieper.”

Heel wat troeven

We komen aan de resten van de Predikherentoren. Carla wijst op een aalscholver die zijn vleugels droogt in de zon. Aan de overkant ligt het restaurant Pacific Eiland, een populaire pleisterplek voor Ieperlingen waar ook kinderen zich kunnen uitleven op het speelplein. “Ieper heeft veel troeven voor jonge gezinnen. Het is een rustige stad. Je kan je hier vrij vlot te voet of met de fiets verplaatsen. Ook aan minder mobiele mensen werd gedacht. Zij kunnen tot dichtbij de handelszaken parkeren. Er zijn geen wachtlijsten voor onze kleuter-, basis – of middelbare scholen en ook het kunstonderwijs is sterk vertegenwoordigd. Veel sportclubs en alle jeugdverenigingen hebben hier een vaste stek. Mijn dochters hebben zich altijd goed kunnen ontplooien in Ieper. Onze Julie zat in de basketlichting met enkele speelsters van de nationale basketbalploeg. Alle drie onze dochters waren zoals Francis actief in de scouts en zoals mij in de kunstacademie.”

Aan verhuizen heeft Carla nog nooit gedacht. “Ieper en de Westhoek zitten in mijn hart. Hier wil ik oud worden.”